Hola:
A etapa de hoxe SARRIA - PORTOMARÍN. 22,40 Km.
Saímos máis tarde que outros días, porque temos o albergue de Portomarín reservado. A cantidade de xente que vemos no camiño e espectacular, chámanos a atención, polo que decía onte, que moita xente se incorpora nesta primeira etapa. A etapa transcurre polas aldeas dos concellos de Sarria, Paradela e Portomarín, con amplios exemplos de románico, pistas e pontes medievais.
Pasamos por Ferreiros, que era onde antigamente existían moitos ferreiros que se dedicaban a arreglar o calzado dos peregrinos e as ferraduras dos cabalos. Tamén traballaban moito para o monasterio de Samos.
Pasamos pola pedra que sinala que faltan 100 km a Compostela. As rodillas seguen a ir mal.
O mais destacabla quizás é o propio Portomarín. O primeiro é decir que a súa historia é interesante, dende que todo o pobo foi trasladado ata o emprazamento actual, cando se fixo o embalse de Belesar, no Miño (anos 60). Que a Igrexa foi levada pedra a pedra ata onde está hoxe. Que ten unha festa da augardente moi coñecida.
Chegamos de primeiros ó albergue. Neste albergue xa non vemos o espíritu do camiño que vimos ata agora. Primeiro polo propio albergue que non garda as formas que debe ter, o meu modo de ver, un albergue do camiño. Nin hai o silencio debido, nin tes a sensación de estar facendo o CAMIÑO DE SANTIAGO, que é algo máis que mercantilismo puro, con todolos respetos por aqueles que teñen albergues privados coma este de Ferramenteiro. Tamén, hai moita xente que ven a facer os últimos kilómetros que non ten nin idea do que é o camiño e o seu significado. Veñen coma quen ven a unha festa campestre, de cachondeo. Por poñer un exemplo, ves a xente con maletas pequenas coma si estiveran nun hotel, fan ruido despois de apagar as luces, non te deixan dormir, hai que chamarlle a atención... en fin, penoso. Nada que ver con toda esa xente que encontramos fai dous anos, o ano pasado, ou este ata agora. E despois din que a xente xoven non ten educación. Pois ata agora todo o mundo demostrou moita. A partir de agora non sei o que imos encontrar.
Decir que pola tarde fomos a misa, onde nos sorprendeu o cura cantando o himno a alegría. Tamén nos dou a bendición a todos os peregrinos.
Rímonos moito con Luis, un dos uruguayos, porque ven facer un camiño raro. Primeiro empezou andando, despois parece que encontrou unha boa amistade con Sonia, que fai o camiño a cabalo, e dóuselle por comprar unha bicicleta para acompañala, e calquera día termina facendo o camiño enriba do cabalo. Un caso.
Bueno, nada mais que contar por hoxe.
Ata logo. Pepe.
Hola:
Etapa de hoxe: Triacastela - Sarria. 18,5 Km. Hoxe chegamos a Sarria, onde empezan moitos peregrinos, xa que é a última localidade onde se pode empezar e que quedan máis de 100 km. Nos levamos andados ata hoxe dende que empezamos fai dous anos en Francia 643,10 km. Casi nada. E fáltannos coa etapa de hoxe 133,60 km. Non está mal.
Físicamente pódese decir que estamos ben. As etapas chéganlle ó corpo, pero estamos aguantando. Eu, increíblemente e comparando co ano pasado, non teño nin unha sola ampolla nos pes. Non o entendo, fai dous anos os pes ben, as pernas mal, con dolores de rodilla, gemelos, etc. O ano pasado os pes un desastre, as pernas ben. Este ano os pes ben, as pernas mal outra vez. Pero prefiro así, xa que si tes os pes mal, sofres moito máis. Por outro lado Alex, vai a mellor, e está ben. Juan tampouco ten problema ningún. Pero penso que inflúe bastante que cada duas, ou como moito tres horas, descandamos entre 15 min e media hora, onde sacamos botas e calcetíns, secamos, aireamos e masaxeamos os pes.
Non hai moito que destacar da etapa, mais que imos xa moito en grupo, ainda que cada ún ten o seu ritmo, pero así sempre tes tamén con quen falar. A diferencia de León, encontrámonos con pasillos de castiñeiros, carballos e outra vexetación.
Sarria é a población do camiño con maior número de albergues. Hai moita xente por alí. Chegamos ó albergue San Lázaro. Está ben. Imos a darnos esa ducha que da gloria, rímonos a fartar con Carlos o brasileiro, e as súas contínuas bromas. Carlos di que, como fala portugués, e todos falamos español, "ninguén me entende, falo e falo, pero ninguén me entende". Tamén está sempre coa broma das pulgas con mochila que van de albergue en albergue detrás dos peregrinos. El di que tamén sellan a credencial. E non se equivoca moito, xa que moitos peregrinos levan estes bichos dun albergue para outro. Nos de momento non temos problema, pero algún do grupo está bastante picado por estes animais.
Con todo esto imos a comer. Aproveitamos para ir á feira todos, e alí metémonos nunha pulpería. ¡Qué ben comemos!. A xente alucinou co pulpo, o viño, o churrasco e os cafés de pota e os chupitos. E os gallegos encantados. Ata acabamos cantando a rianxeira todos. Un show.
Despois de comer, aproveitamos para ir visitar o MONASTERIO DE SAN JULIAN DE SAMOS. Sería imperdoable non ir. Foi fundado no século VI, pertenece á orde dos benedictinos. É impresionante. E moi grande, e ainda viven monxes nél, concretamente 14. Un deles recibiunos na porta e vimos a outro cuidando no xardín. Por dentro non se pode describir o que hai, pero entre os claustros, a Igrexa, a Sacristía, e as pinturas, todo o mundo quedou completamente alucinado.
Pola noite chovíu bastante, esperamos que mañán no pase o mesmo.
Ala, ata logo.
Pepe.
Hola:
Etapa O Cebreiro - Triacastela. 21 km. Despois da xornada de onte, esperamos ter un día máis tranquilo, ademais non son moitos kilómetros. Pero os comenzos son malos. Seguimos con bastante subida, e parece que imos pola tónica de onte. Estamos nada mais e nada menos que na serra do Caurel. Pasamos pola parroquia de LIÑARES, (Santo Estevo de Liñares), con igrexa prerrománica incluída. Pasamos por Hospital e polo Padornelo, reino das losas de pizarra. Levamos tempo preguntándonos onde cóño haberá un sitio para almorzar. Preguntámoslle a un señor no Padornelo, dinos que ó acabar a subida, hai dous bares. Si nos chega a decir que non, xa lle íamos pedir algo para beber.
Chegamos arriba ó Alto de Poio, sin alento. No primeiro bar, estratéxicamente situado, paramos. Parece unha taberna que non vai ter moita cousa, pero a xente está preparada de raios, esto do camiño, espabílaos. Ten cafés, tostadas, zumo de naranxa natural... o que sexa, coma en calquera cafetería que se precie. En fin, seguimos a xornada sin grandes sobresaltos. Pasamos por Filloval. Aquí os peregrinos antiguamente collían unha pedra calcárea para levala ós fornos de cal de Castañeda en Melide. Pasamos pola ermida máis pequena do camiño de Santiago. As vistas seguen a ser chulas. As Rubias Galegas, pasean polas leiras todas rufas.
Finalmente chegamos a Triacastela, así denominada porque antigamente había tres castelos. Non queda nada deles, nin do hospital de peregrinos. O pobo funciona de cara ós peregrinos. Hai varios locales e ten bastante vida, é coma os sitios onde se veranea, a xente comendo nas terrazas e todo eso.
O albergue está normalillo. Fomos ó da Xunta, ainda que hai máis. Pero está bastante vello, necesita unha reforma. Comemos no bar do lado do albergue. Bastante ben. A xente que non coñece ben Galicia, queda encantada cos pratos que hai, e os locais todos onde comemos cumpren, moi pero que moi ben.
Pola noite facemos o primeiro "Concilio", onde nos reunimos o grupo de "Prelados" para decidir a qué albergue imos o día seguinte. Rímonos xuntos e reservamos xa nun albergue. Hai unha cousa moi clara, cada ún vai cómo vai, facendo o camiño, pero os albergues son importantes, e en Galicia xa hai moitos problemas para reservar, porque empeza moita xente a facer os últimos kilómetros para cumplir co rito xacobeo. Pero si non chegas a tempo o albergue, ou reservas nun albergue privado, quedas fora, xa que chega unha hora que xa non hai praza en ningún sitio. De feito xa empezamos a ver moitos peregrinos sin mochila, e outros que ves que son novos porque non os viches antes de hoxe.
Bueno pois damos unha volta por alí, vémolo partido de fútbol no bar de enfrente (o Barcelona gana coma sempre), e compramos algo no super para a noite.
Nada mais, ala talogo.
Pepe.
Hola:
A etapa de hoxe: Villafranca del Bierzo - O Cebreiro. Contábamos de desaiunar no albergue, pero alí non aparece ninguén. Marchamos, xa pararemos no camiño nun bar, si hai claro. Onte Sonia, a de Alicante avisou a Alex, ¿No roncarás?. Pero o peligro estaba polo outro lado, vaia serenata, ainda nos rimos algo antes de quedar dormidos.
A etapa de hoxe ven a ser a etapa reina, non solo polos kilómetros a recorrer: 28,4. Si non porque hai que ascender dos 500 ós 1.300 m de altitude, casi ná. Pero o peor é que nos últimos 7,5 km ascendemos 610 m. Trátase dunha etapa con merecida fama de dura. A costa do Cebreiro queda na mente de todos os peregrinos.
Ó principio imos a un ritmo fuerte, non parece que nos reservemos para o que nos espera. Quédome con Joan. Repasamos a vida, traballo, e as cousas que pasan. Morréulle inesperádamente a muller fai dous anos, e non o ten superado. Veu en certo modo ó camiño por eso. Coincidimos en que é bonito poder charlar así con alguén. Na vida normal é difícil estar 3 horas falando con unha persona desta maneira. A verdade é que nos caíu moi ben este Joan. Juan dille: "outros adoptan un neno chino, nos adoptamos un catalán.". Él encantado. É un tipo excelente. Esfórzase contínuamente por falar galego, e xa fala bastante.
Imos andando, encontrámonos con moita xente. Xente xoven, maior. Pasamos por Pereje. Aquí houbera incidentes fai anos entre o abad do Cebreiro e os cluniacenses de Villafranca, xa que o Cebreiro dependía administrativamente de Villafranca. Pasamos por Trabadelo, vemos castañas e mais castañas. Aquí a recollida das castañas en outono é unha actividade importante.
Pasamos por Vega de Valcarce, ese pobo que todos paramos algunha vez, de paso, cando íamos fora de Galicia. Paramos para tomar algo e airear os pes, coma sempre. Pasamos por Herrerías, e por último está o barrio de Hospital, aquí xa oín falar galego por primeira vez, ainda que estamos en León. Chámase así porque houbo un hospital no século XII. Aquí comeza a subida ó Cebreiro. Primeiro subimos por carretera, cada vez fáise máis dura. Acórdome de fai poucos días cando indo en bicicleta dixome Alfonso o veterinario: "regula, non te reventes ou tes que parar". Así o fago, ainda que vaia a pé. Chama Juan, vos augurios, según él, acaba de cagarlle enriba unha paloma.... (xa é a segunda vez no camiño). Seguimos subindo, cada vez acórdome máis da mochila, e sobre todo de sua nai. As vistas son espectaculares, pero non paramos de subir. Camiño de pedra, unha subida do 10%. Hai que parar a beber auga.
Cando parece que xa chegáramos porque aparecen unhas casas, resulta que ainda estamos en La Faba. Síguese subindo, e moito, non se da acabado. Pasamos por un "mojón" que indica que entramos en Galicia. Foto. Pero seguimos subindo. Por fin, chegamos ó pobo do Cebreiro. As vistas son indescriptibles. O Cebreiro é bonito, é unha parroquia pertenecente a Pedrafita do Cebreiro, porto recordado por todolos automovilistas. E un poblado de pedra a 1.300 m de altura. Ten un tempo prerrománico de Sta María la Real (siglos IX e X. Alí vemos a tumba de Elias Valiña, párroco do Cebreiro e gran promotor do camiño. Foi o autor das flechas amarillas, que nos guían a todos para chegar aquí. Hai restaurantes, albergues, hoteles.
Pola tarde imos ver unha palloza de pedra, que mostra cómo vivían os antigos habitantes do Cebreiro. A media tarde levamos ós demais a probar un bo polbo e pimentos de padrón, regados por un mencía. Todos encantados.
Saúdos.
Pepe.
Hola:
Este día a etapa transcurríu de Ponferrada a Villafranca del Bierzo. 24 km.
De primeiras damos un rodeo pa saír que non vexas. Pasamos xunto a unha Virxe Branca, que mira o camiño. De noite o regueiro de peregrinos que imos, formamos unha línea con luces brancas que seguro que vistas dende o ceu son unha pasada. Levamos un ritmo moi bo. Joao Bautista, o brasileiro, vai alá diante, guiando os nosos pasos. O día está estupendo coma onte.
Aí polas 7:45, cando levamos andados 8 km, tomamos un café. Vennos moi ben, xa que non poidemos desaiunar antes de saír. Xuntámonos no bar un bo grupo, xurden bromas. Joao Bautista arranca como unha moto outra vez, co seu característico bo humor, sae cantando a súa canción de sempre, "volare, oh, oh. Cantare, oh, oh, oh, oh". Déixanos un poso de bo rollo que non vexas. Con este ánimo afrontamos o que sexa.
Saímos outra vez, despois de almorzar e airear os pés. Un pouco despois vemos cómo recollen a uva do viño. Pasamos xunto a unha pedra, alguén lee o que pon, faltan kilómetros 195. Outro contesta, "por el culo te la hinco" "y luego brinco" apunta outro.
Empeza a orballar máis si cabe (xa viñan caendo gotas dende fai un anaco). Ó chegar a Cacabelos chove xa bastante. Levamos os chubasqueiros, e xa cubrimos a mochila, pero empapámonos igual. Entre a auga que entra pa dentro e a sudor....
Pasamos varias bodegas de viño. Aquí abunda o mencía. Métome por un camiño de barro, póñome de barro ata arriba. O cabrón pégase as botas que non hai forma, e resbalas. Volvo para atrás, e dígolle a uns ciclistas que ían ir por alí e ó resto da xente que non vaian. Terminos indo pola carretera. A verdade é que imos moitas veces pola beira da estrada, é un peligro.
Chegamos a Villafranca, xa aparecen os primeiros monumentos. Bonitos. Imos ó albergue Viña Femita. Vaia sorpresa, con duchas hidromasaxe, camas sin literas. Estamos na gloria.
Despois de lavar a roupa, imos a comer, aconsellados pola xente da zona ó Restaurante Don Nacho, non sin antes tomar unhas cañas no Restaurante Compostela. Comemos ben, recomendable. Juan probou o botillo, famoso destas terras.
Pola tarde visitamos a cidade. E bastante bonita. Imos visitar a iglesia de Santiago, e a porta do Perdón que hai nela. Os peregrinos que non podían continuar a viaxe, podían conquerir aquí o perdón dos seus pecados.
Compramos algo e tomamos algo con Félix, Yasmín, e outros. Félix conta o mal que o pasou de noite, porque lle tocou un veciño ó lado da cama que non solo roncaba, si non que tamén "espeideaba" que daba gusto. Félix mentras non se daba quedado dormido pensaba, ¿Y con las orejas no haces nada tío?. Con estes e outros detalles, rímonos a fartar.
Bueno, non hai moito máis que contar. Ata logo.
Pepe.
Etapa FONDEBADÓN-PONFERRADA. 27 km.
Contar que esta noite en Fondebadón dormimos bastante ben. Os colchóns no chan, pero ben, sin maiores problemas. Saímos para Ponferrada, e vemos que non se acabara a subida donte. Puxémonos a andar ás 6 e algo, despois do desayuno. Tíñamos medo de que empezara a chover, pero ós poucos kilómetros xa quitamos as chaquetas, non facía frío ningún, e ó andar, empezas a sudar, e sobra. Chegamos a un dos símbolos do camiño, a Cruz de Ferro, pero é de noite, vese pouco, pero quitamos algunha foto. O sol estes días non sae ata despois das 8, e ata as 7:30 temos que andar coas linternas ou no se ve un pimento.
Empezamos a baixar, resulta que a baixada que espera é tremenda, porque pasamos dos 1.600 ós 500 m sobre o nivel do mar, nesta etapa. O bastón axuda moito, é onde te das de conta que non é ningún adorno.
Ímonos topando con xente, falamos un pouco con eles, e seguimos. Encontramos a Félix de Alcalá de Henares, e cóntanos un: ¿Qué le dice la hierba al sol?. Si me sigues calentando me hago una paja. Risas. Así pódense facer as cousas.
Pasamos por montañas preciosas, castaños enormes, Bierzo puro, precioso despois do páramo que pasamos. Despois dunha baixada tremenda, pasamos por un pobo todo restaurado, precioso, El Acebo. Inevitablemente comparamos con Bembibre, qué envexa. Despois pasamos por outro tamén moi parecido, Riego de Ambrós, ó chegar ó final do pobo, antes de meternos ó monte, outro cartel do Retablo. Rafa andivo kilómetros.
Chegamos a Molinaseca. Tamén é moi bonito, e cunha praia fluvial. Dende logo si non fora o camiño igual nunca coñecíamos esto.
Finalmente chegamos por fín a Ponferrada, solo hai un albergue, así que vai estar a tope. Non abre ata as dúas, esperamos. Está bastante ben, pero hai tanta xente que puxeron camas ata nun salón grande que ten de lectura e internet. Pola tarde facemos unha visita, polo menos ver o Castillo Templario. Moi bonito. Empeza a chover, tomamos algo. Joan o catalán acórdase dun compañeiro que viña con él (moi amigo) e que tivo que abandonar fai poucos días. Venlle as lágrimas ós ollos. Volvemos ó albergue.
Imos comprar algo para cear, fruta. Tomamos unhas cañas, e falamos cun tipo de alí de Ponferrada, cóntanos que a xente viviu alí sempre das minas fundamentalmente, e agora ta o asunto mal. Falamos do camiño, e dos pobos que hai por alí.
Bueno, como xa somos bastante coñecidos entre todos os peregrinos, estamos organizando unha comida para cando cheguemos a Santiago. Hai que ensinarlle os productos da terra.
Pola noite, falamos con Sonia, de Alicante, ven facendo o camiño cun cabalo, e co can. Ningúnha amiga quixo vir con ela. Ten problemas para conseguir pienso po cabalo, Juan queda de facerlle a xestión con xente que coñece. Xa quedou contenta.
E namais. A ver si conseguimos poñer as fotos que temos ata o momento, que son unhas cuantas.
Bicos.
Hola amigos!!
Onte no albergue de Astorga estivemos moi, pero moi ben, fundamentalmente porque nos tocou xuntos ós 4 na habitación. Esto supón que cando encendes a luz, non molestas a ninguén, porque os 4 nos poñemos de acordo para saír. O único que pode molestar son os ronquidos. De momento non é que se descanse moi ben, costa acostumbrarse, cada día nunha cama, nunha habitación, alguén que ronca, buf!.
Cando chegamos onte a Astorga, tíñamos en mente comer o famoso cocido Maragato, que e como se coñece nesta zona, pero ó final, declinamos. Igual facíase o ambiente irespirable na habitación de noite.
Esta etapa non ten moita historia, solo contar que fixemos algún quilómetro máis, porque en vez de acabar en Rabanal del Camino, decidimos chegar a Fondebadón, para que mañá non se faga tan pesada a camiñata. O final son 25,90 Km.
A historia do día resúmese en que chegamos a Rabanal del Camino, que tamén é un pobo pequeno, descansamos algo e seguimos para diante. O saír do pobo, encontrámonos un cartel do Retablo de Rafa. Pero a subida que nos esperaba era tremenda, calor e quilómetros, non dabamos chegado. Ó final, chegamos agotados, sudando como animales. O mellor do día, a ducha, coma sempre. Aí coincidimos todos, eso é unha gloria.
Descubrimos que hai un restaurante curioso. Restaurante Gaia. Preparado estilo medieval, o persoal vai ataviado cos traxes de época, e pratos e ambiente sitúante na idade media. Comemos cervo, despois dun bo entrante, regado por un bo viño. ¡Témolo ganado! qué coño. O señor do restaurante, pola tarde, cóntanos que ten que espantar seguido as vacas dun veciño, que se lle meten na propiedade. Son 200, e o veciño nin vive alí. En fin, alí son 4 casas. 3 albergues e un restaurante.
Pouco máis que contar.
Saudos.